Persoonlijk verhaal Hanneke
Hoe ik Eeke leerde kennen
Toen ik studeerde was ik in mijn vrije tijd eigenlijk altijd aan het bewegen, en dan meestal vooral aan het dansen: buikdans, flamenco, ballroom, Indiase dans en tot slot aerobics voor de conditie. Niet dat ik er nou zo goed in was – ik was zo’n kind dat altijd als laatste wordt gekozen met gym – maar dat je ergens niet exceptioneel goed in bent wil nog niet zeggen dat je het niet leuk vindt. En ik vond het geweldig: de muziek, het bewegen, de vrolijkheid!
Ook toen ik daarna aan het werk was bleef dat plezier in bewegen: ik bleef dansen, pilatessen, en in vakanties enorme einden met een rugzak in de bergen sjouwen, – tot mijn oudste werd geboren. Bij de bevalling liep het helaas niet helemaal goed en het eindigde ermee dat mijn bekkenhelften aan de voorkant niet langer meer aan elkaar vastzaten. Wat vervolgens een jaar later bij de bevalling van mijn dochter maakte dat de onderdelen van mijn bekken zich ten op zichte van elkaar verdraaiden en ik met veel pijn in een rolstoel terecht kwam.
Niemand wist toentertijd wat je daaraan moest doen, -bekkeninstabiliteit werd door velen nog niet erg serieus genomen en het beste advies was het bekken fixeren door een plaat in de rug-, maar dan zou ik nooit meer kunnen dansen. Daar voelde ik helemaal niets voor en zodoende ben ik mijn vaardigheid als kennistechnoloog op mijzelf gaan toepassen. Ik heb alles gelezen wat er te lezen viel, heb opleiding na opleiding gevolgd en eindeloos geoefend, totdat ik na 15 jaar de rolstoel de deur uit kon doen en triomfantelijk weer op één been kon staan. Maar al kon ik dus wel weer lopen, ik kon nog steeds niet dansen.
Dus ging ik op zoek naar een buikdans juf – en wat bleek: de allerbeste zat vlakbij in Groningen. Ik heb haar uitgenodigd voor privélessen in de yoga zaal – en ben tegelijk ook met de buikdansgroep Norg gestart. Dat was heel confronterend. Want ik had steeds getraind om mijn bekken te steunen en bij elkaar te houden met een heel stevig spiercorset, en nu moest ik dat beetje bij beetje weer loslaten. Bij sommige bewegingen duurde het maanden voordat mijn lichaam een manier had uitgedacht waarop ik het eventueel zou kunnen uitvoeren – en sommige dingen blijven tot op de dag van vandaag heel lastig.
Maar de aanhouder wint en op 22 juni 2015 kon ik zodoende meedoen met Eeke’s leerlingenvoorstelling en zelfs een klein stukje solo dansen – samen met een aantal inmiddels zeer dierbare vrienden. Er zijn hele mooie foto’s van deze voorstelling maar deze portretuitsnede uit de buiging van onze Norggroep is mij van alle foto’s van mijzelf van de laatste jaren het meest dierbaar. Die zegt het allemaal: ‘archoo’ – je moet zelf beginnen om er te komen (en als je begint zijn er altijd mensen te vinden die je willen en kunnen helpen)!
En wat je onderweg niet vindt dat je niet eens had gezocht: nog steeds is elke dag dat ik met Eeke samenwerk een feest!
Persoonlijk verhaal Hanneke
Hoe ik Eeke leerde kennen
Toen ik studeerde was ik in mijn vrije tijd eigenlijk altijd aan het bewegen, en dan meestal vooral aan het dansen: buikdans, flamenco, ballroom, Indiase dans en tot slot aerobics voor de conditie. Niet dat ik er nou zo goed in was – ik was zo’n kind dat altijd als laatste wordt gekozen met gym – maar dat je ergens niet exceptioneel goed in bent wil nog niet zeggen dat je het niet leuk vindt. En ik vond het geweldig: de muziek, het bewegen, de vrolijkheid!
Ook toen ik daarna aan het werk was bleef dat plezier in bewegen: ik bleef dansen, pilatessen, en in vakanties enorme einden met een rugzak in de bergen sjouwen, – tot mijn oudste werd geboren. Bij de bevalling liep het helaas niet helemaal goed en het eindigde ermee dat mijn bekkenhelften aan de voorkant niet langer meer aan elkaar vastzaten. Wat vervolgens een jaar later bij de bevalling van mijn dochter maakte dat de onderdelen van mijn bekken zich ten op zichte van elkaar verdraaiden en ik met veel pijn in een rolstoel terecht kwam.
Niemand wist toentertijd wat je daaraan moest doen, -bekkeninstabiliteit werd door velen nog niet erg serieus genomen en het beste advies was het bekken fixeren door een plaat in de rug-, maar dan zou ik nooit meer kunnen dansen. Daar voelde ik helemaal niets voor en zodoende ben ik mijn vaardigheid als kennistechnoloog op mijzelf gaan toepassen. Ik heb alles gelezen wat er te lezen viel, heb opleiding na opleiding gevolgd en eindeloos geoefend, totdat ik na 15 jaar de rolstoel de deur uit kon doen en triomfantelijk weer op één been kon staan. Maar al kon ik dus wel weer lopen, ik kon nog steeds niet dansen.
Dus ging ik op zoek naar een buikdans juf – en wat bleek: de allerbeste zat vlakbij in Groningen. Ik heb haar uitgenodigd voor privélessen in de yoga zaal – en ben tegelijk ook met de buikdansgroep Norg gestart. Dat was heel confronterend. Want ik had steeds getraind om mijn bekken te steunen en bij elkaar te houden met een heel stevig spiercorset, en nu moest ik dat beetje bij beetje weer loslaten. Bij sommige bewegingen duurde het maanden voordat mijn lichaam een manier had uitgedacht waarop ik het eventueel zou kunnen uitvoeren – en sommige dingen blijven tot op de dag van vandaag heel lastig.
Maar de aanhouder wint en op 22 juni 2015 kon ik zodoende meedoen met Eeke’s leerlingenvoorstelling en zelfs een klein stukje solo dansen – samen met een aantal inmiddels zeer dierbare vrienden. Er zijn hele mooie foto’s van deze voorstelling maar deze portretuitsnede uit de buiging van onze Norggroep is mij van alle foto’s van mijzelf van de laatste jaren het meest dierbaar. Die zegt het allemaal: ‘archoo’ – je moet zelf beginnen om er te komen (en als je begint zijn er altijd mensen te vinden die je willen en kunnen helpen)!
En wat je onderweg niet vindt dat je niet eens had gezocht: nog steeds is elke dag dat ik met Eeke samenwerk een feest!